W naszych najbliższych rozważaniach zwrócimy szczególną uwagę na Mszę świętą. Będą nam towarzyszyć słowa naszego rodaka - ks. prof. dr hab. Władysława Głowy. Przeczytajmy więc ich i przemyślmy swoje dotychczasowe postępowania.

Kościół Chrystusowy, do którego nie tylko należymy, ale który tworzymy, to Lud Boży Nowego Przymierza zgromadzony przede wszystkim na sprawowanie Pamiątki Pana. Należy podkreślić prawdę, że to sam Bóg tę wspólnotę tworzy. On zwołuje swój lud. To Boże wezwanie do udziału w konkretnym Zgromadzeniu liturgicznym otworzyliśmy już w sakramencie chrztu świętego i bierzmowania. To konkretne Zgromadzenie Eucharystyczne, które uobecnia Kościół Chrystusowy, jest jego najbardziej jasnym i czytelnym znakiem. Jest jego objawieniem i manifestacją. Jako ochrzczeni jesteśmy zobowiązani do obecności w Zgromadzeniu Eucharystycznym. Nie wystarczy jednak tutaj nasza obecność fizyczna, ale trzeba abyśmy czynnie włączyli się w akcję liturgiczną przez przyjmowanie odpowiednich postaw ciała, wykonywanie gestów, odmawianie modlitw, wspólne śpiewy. Musimy zatem przede wszystkim zatroszczyć się o to, aby się zgromadzić wewnętrznie, to znaczy, by nie tylko przezwyciężyć wszelkie spory, kłótnie i niezgody, ale także otworzyć się na każdego człowieka, nawet na wroga i krzywdziciela. Będzie to po prostu autentyczna miłość bliźnich, bez wyjątków i bez stawiania warunków. Tylko wówczas jako zgromadzeni na Mszy św. będziemy objawiać wspólnotę Kościoła i rzeczywiście ją tworzyć.

Wspólnototwórczy charakter Mszy św. objawia się już od samego początku. Właśnie już mszalne Obrzędy Wstępne (wejście, pozdrowienie ołtarza, znak krzyża i pozdrowienie zgromadzonego ludu, akt pokuty, Panie zmiłuj się nad nami, Chwała na wysokości, oraz kolekta), które mają charakter wprowadzenia i przygotowania, nazywają się obrzędami otwarcia, liturgią wejścia lub liturgią zgromadzenia. Tę ostatnią nazwę uzasadnia cel tych obrzędów, którym jest wytworzenie z zebranego Ludu Bożego wspólnoty, zgromadzenia otwartego na Słowo Boże i na złożenie Bogu Ojcu Najświętszej Ofiary.

 Koniec części I